მეუღლეთა თავშეკავების შესახებ მარხვის პერიოდში
სულიერ საკითხზე მსჯელობისას სრული სიცხადე უნდა იყოს განსაზღვრებებში. დაუშვებელია ერთის შენაცვლება მეორეთი და ორი სხვადასხვა საგნის აღრევა:
მარხვისა, როგორც თავშეკავებისა (არამხოლოდ სტომაქისთვის, არამედ სრული ადამიანის მთელი არსებისათვის) და სამწყემსო იკონომიისა _ შემწყნარებლობისა და პრაქტიკული სარგებლობის მოსაზრებებისა ეკლესიის ცალკეული წევრების სულიერი ცხოვრების საკითხთა გადაწყვეტისას.
სიამაყისა და
მთავარი ქრისტიანული სათნოებების შესახებ
შესავალი
ღვთის
ხატად და მსგავსად შექმნილი ადამიანი (იხ. დაბად. 1:26) მიწიერ
ცხოვრებაშიც მარადიული ნეტარებისა და ღმერთთან ცხოველი, უშუალო ურთიერთობისათვის
არის მოხმობილი. უკლებლივ ყველამ, როგორც მონაზვნებმა, ისე ერისკაცებმა, ამ გზით
უნდა იარონ, მაგრამ, როგორც ჩანს, სამწუხაროდ, ეს ყველას არ ძალუძს. რა უშლის ხელს
ადამიანებს, ჰქონდეთ ცოცხალი ურთიერთობა უფალთან და განიცადონ გამოუთქმელი ნუგეში?
ძირითადი მიზეზია გულის თქუმაÁ თუალთაÁ და სილაღე ამის ცხორებისაÁ (1 ინ. 2:16). უფალი ებრძვის ამპარტავანთ და მხოლოდ მდაბალთ ანიჭებს
მადლს, მხოლოდ მათ ევლინება და არასდროს განეშორება. მაგრამ ჭეშმარიტად
თავმდაბალნი, რომლებიც არა თავისი, არამედ ღვთის ნებით ცხოვრობენ, ძალზე ცოტანი თუ
არიან.
ჭეშმარიტ ეკლესიას ოდითგანვე, საფრთხეს უქმნიდა როგორც ერეტიკული სწავლებები, ასევე განხეთქილებები.წინამდებარე წიგნი ერთ-ერთი საუკეთესო სახემძღვანელოა, განხეთქილების სატანური ცოდვის სამხილებლად.
Основная проблема, которая нас занимает – вопрос о
существовании четких границ между Православной Соборной Церковью, которая
продолжает непрерывно пребывать в Святой Кафолической и Апостольской полноте
Церковью Символа веры, и других христианских исповеданий Востока и Запада.
История Церкви в мире - это не безмятежное плавание многомачтовой галеры по теплым водам лазурного моря в блеске лучей южного солнца; ее можно сравнить скорее с опасным плаванием среди подводных рифов и скрытых течений, по бурным волнам бушующего моря. Церковь Христова - это не только и не столько внешне оформленная организация из священнослужителей и верующих людей; это - живое тело Христа, в котором человек, если хочет, живёт и спасается благодатью Божией.
Мой путь, мои опыты по характеру своему, вероятно, не совсем обычны. Однако, своим существенным содержанием они раскрыли для меня трагизм положения миллионов людей, рассеянных по всему лицу Земли. Не исключена возможность, что моя исповедь, вернее — моя духовная автобиография, облегчит хотя бы некоторым из них найти благоприятное решение в постигающих их испытаниях.
Когда император Константин Великий, ради успокоения догматических споров в Христианской Церкви, собрал собор епископов всей Империи, этот собор получил название "экуменического." Это название присвоено было и последующим соборам общеимперского вида. Когда некоторые участники этих соборов, которые прежде были в ереси, отказывались от прежнего своего заблуждения, они подтверждали свой отказ подписью: "Присоединяюсь к Православной Кафолической Церкви" и далее следовала подпись епископа (см. Деяния Вселенских Соборов, изд. Казанской Дух. Академии). Почему же не - к экуменической, а именно - к кафолической Церкви?
Поскольку многие по наветам врага угнетаются и смущаются
злыми мыслями, особенно же хульными, то полезно, чтобы мы познали их и поняли,
когда они являются грехом и когда нет, и чтобы научились, как врачевать их и
как отгонять их от себя.
Мысли, смущающие нас, бывают троякие: мысли нечистые, мысли
неверия и мысли хульные. При смущении такими мыслями врачевство состоит в
следующем.
ჰოსტერი uCoz