ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე დიდ მოვლენად მე ვთვლი შეხვედრას სქემარქიმანდრიტ საბასთან (ოსტაპენკო). პირველად მე მას შევხვდი 1955 წელს წმიდა სამების სერგისეული ლავრის სამონასტრო კორპუსში, როცა ის მონასტრის წინამძღვრის მოსაყდრესთან, არქიმანდრიტ პიმენთან (სრულიად რუსეთის მომავალ პატრიარქთან) მიღებას ელოდებოდა
მეუღლეთა თავშეკავების შესახებ მარხვის პერიოდში
სულიერ საკითხზე მსჯელობისას სრული სიცხადე უნდა იყოს განსაზღვრებებში. დაუშვებელია ერთის შენაცვლება მეორეთი და ორი სხვადასხვა საგნის აღრევა:
მარხვისა, როგორც თავშეკავებისა (არამხოლოდ სტომაქისთვის, არამედ სრული ადამიანის მთელი არსებისათვის) და სამწყემსო იკონომიისა _ შემწყნარებლობისა და პრაქტიკული სარგებლობის მოსაზრებებისა ეკლესიის ცალკეული წევრების სულიერი ცხოვრების საკითხთა გადაწყვეტისას.
სიამაყისა და
მთავარი ქრისტიანული სათნოებების შესახებ
შესავალი
ღვთის
ხატად და მსგავსად შექმნილი ადამიანი (იხ. დაბად. 1:26) მიწიერ
ცხოვრებაშიც მარადიული ნეტარებისა და ღმერთთან ცხოველი, უშუალო ურთიერთობისათვის
არის მოხმობილი. უკლებლივ ყველამ, როგორც მონაზვნებმა, ისე ერისკაცებმა, ამ გზით
უნდა იარონ, მაგრამ, როგორც ჩანს, სამწუხაროდ, ეს ყველას არ ძალუძს. რა უშლის ხელს
ადამიანებს, ჰქონდეთ ცოცხალი ურთიერთობა უფალთან და განიცადონ გამოუთქმელი ნუგეში?
ძირითადი მიზეზია გულის თქუმაÁ თუალთაÁ და სილაღე ამის ცხორებისაÁ (1 ინ. 2:16). უფალი ებრძვის ამპარტავანთ და მხოლოდ მდაბალთ ანიჭებს
მადლს, მხოლოდ მათ ევლინება და არასდროს განეშორება. მაგრამ ჭეშმარიტად
თავმდაბალნი, რომლებიც არა თავისი, არამედ ღვთის ნებით ცხოვრობენ, ძალზე ცოტანი თუ
არიან.
სანამ ქრისტეს
სწავლება არსებობს, იგი ამა სოფლის მსაჯული და მამხი-
ლებელი იქნება. და თუ ასეა, მაშ,
რომელ ცოდვილს სურს
სარკეში თავისი მახინჯი სახის დანახვა, ან იმის გაგება, რომ
ამქვეყნიური ფილოსოფია საღორის ფილოსოფიაა, სადაც მთავარი სიკეთე იმაში მდგომარეობს, რომ ყველა ღორს ჰქონდეს
სალაფავიან ვარცლთან მიახლოების საშუალება?!
იოანე ღმრთისმეტყველის ეპისტოლეში ნათქვამია, რომ
`ყოველი სოფელი ბოროტსა ზედა დგას~ (1 ინ.
5, 19). ჭეშმარიტი ეკლესია და ჭეშმარიტი სარწმუნოება მუდამ დევნილნი იქნებიან. წარმართებიც ჰუმანიზმისა და ლიბერალიზმის პოზიციებიდან აწყობდნენ ქრისტიანების სისხლიან
დევნას. ისინი ამბობდნენ, ქრისტიანები კაცთმოძულეები არიან _ საკუთარ თავსაც და სხვებსაც ცხოვრების სიხარულს
უსპობენო.
მრავალი ტანჯვა დაითმინა სერბეთის საღვდელოებამ და გლეხობამ რადგან მედგრად ეწინააღმდეგებოდნენ ერეტიკულ დასავლეთს. სამღვდელოებას "რუსოფილებსა" და"შავრაზმელებს" უწოდებდნენ. გლეხობას გაუნათლებელ ბრბოს. მათ ასე მხოლოდ "ნემჩურა" როდი მოიხსენებდა, არამედ შუმადიის შვილებიც რომლებმაც განათლება დასავლეთში მიიღეს. პირველები შეიძლაბა ითქვას უწყინარი კრავები არიან მეორესთან შედარებით. სწორედ ესენი შეადგენენ დასავლური ,,კულტურის " ,,განათლების". პროგრესის, აგენტების ცოფიან ხროვასა და უღმერთო ურდოებს. ,,გათურქებულთაგან"განსხვავებით დასავლელები ძალზე საშიშნი აღმოჩნდნენ. ყველაფერ სერბულს უკუაგდებდნენ ხოლო ყველაფერი თურქული სძულდათ არც კი იცოდნენ რაა სერბული და რაა თურქული. დასავლელ ვაჭართა ვიწროშუბლიანი ,,კომივოიაჟორები" თვით ვუკ ბრანკოვიჩზე დიდი მოღალატენი.
ПОЧЕМУ ДОЛЖНЫ МЫ ПОСТИТЬСЯ? "Постное время светло начнем!.." (стихира на вечерне)
Многие в наше время задают этот вопрос: "почему Церковь требует, чтобы мы постились?" Одни — вообще не зная и не понимая, для чего установлен пост, и пренебрегая им совсем, другие — свысока и высокомерно отвергая его и смотря на постящихся, как на каких-то "отсталых людей", чуть ли не изуверов.
Между тем, пост — чрезвычайно-важное установление нашей св. Церкви, нужное и высоко-полезное и для души и для тела,
Оень часто люди, облеченные властью, считают, что они хорошие, нравственные люди только благодаря занимаемому ими положению. Им никогда не приходит в голову, что "правила" добродетели, заповеди Евангелия и нравственной жизни относятся также и к ним, и даже в большей степени.
მოვა დღე, ძმანო, აუცილებლად მოვა და არ აგვცდება დღე, როდესაც ადამიანი მიატოვებს ყველაფერს, მიატოვებს ყველას და მარტო წავა თავადაც ყველასაგან მიტოვებული, დამცირებული. გაშიშვლებული, უმწეო და არ ეყოლება, არც თანამდგომი, არც მეგზური, თუკი სიკვდილის დღემ მოუსწრო მას „იმ დღეს როცა არ ელის და იმ ჟამს, როცა არ არ იცის" (მათე 25-50)
Сокровища на кладбищах 6 февраля — вселенская родительская (мясопустная) суббота.
Кладбище — таинственное место. Тут лежат безвозвратно отшедшие: у кого родители, у кого дети, у кого муж или жена — словом, дорогие для сердца близкие люди. Здесь — сокровища сердца. По слову евангельскому, идеже бо есть сокровище ваше, ту будет и сердце ваше[1]. На кладбищах всюду можно увидеть плачущих, каждый стоит над могилкой и изливает в слезах душу. Так люди оплакивают самое для них дорогое.
Оень часто люди, облеченные властью, считают, что они хорошие, нравственные люди только благодаря занимаемому ими положению. Им никогда не приходит в голову, что "правила" добродетели, заповеди Евангелия и нравственной жизни относятся также и к ним, и даже в большей степени.
Сокровища на кладбищах 
ჰოსტერი uCoz